در بهار ۱۴۵۶، خوان دِ سگویا با کمک فقیه یسا گیدلی نسخه‌ای سه‌زبانه از قرآن (به زبان‌های کاستیلی، عربی و لاتین) تهیه کرد که آن را ابزاری اساسی برای مسیحی‌سازی مسلمانان پس از فتح بیزانس توسط عثمانیان می‌دانست.

این کتاب به بررسی برنامه‌ی سگویا می‌پردازد، از سخنرانی‌های دانشگاهی او در سالامانکا تا مناظره‌هایش با مسلمانان در کاستیل، از مباحثات عقیدتی در شورای بازل تا تبعیدش به دوک‌نشین ساووی و سرنوشت کتاب‌هایش. سگویا معتقد بود که انتظار معجزات، موعظه در سرزمین‌های اسلامی، و جنگ صلیبی که از سوی پاپ ترویج می‌شد، همگی بی‌فایده‌اند. برعکس، او شناخت قرآن را برای محققان مسیحیِ مطالعات اسلامی امری ضروری می‌دانست، و همچنین برای مسلمانانی که باید آموزه‌های مسیحیت را از طریق «شریعت» خودشان درک می‌کردند.

در این پژوهش نشان داده می‌شود که طرح سگویا هیچ ارتباطی با دغدغه‌های مدرن درباره‌ی مدارا و تساهل دینی، صلح‌طلبی، و مطالعات عربی ندارد، چه رسد به گفت‌وگوی بین‌ادیانی در قرن بیستم. سگویا که به تفسیر کتاب مقدس تکیه داشت، برنامه‌ی خود را «راه صلح و دانش» می‌نامید.